03.11.2024/Pınardere

 Merhaba. Ceviz ağacı ve çeşitli meyve ağaçları olan bahçeli bir evden yazıyorum. Burası Pınardere Köyü-Mardin /Savur'a bağlı (Kürtçe adı ile Elfan). Bir süre dünyaya buradan eşlik edeceğim. Olup biteni zihnimden geçenleri tanığı olduğum günleri okuduğum kitapları  dinlediğim müzikleri öyle- kendimce yazmaya karar verdim. Buraya dün taşındım. 2 Kasım cumartesi. Kendimi uzun zamandır bir yere ait hissetmiyorum ancak zihnimde bir yerlerde bahçeli bir ev hep var. Çocukluktan olsa gerek. Müstakil evler bahçeler bağlar ağaçlar benim sonsuz eşlikçilerim sanırım. Uzun yıllardır özlediğim ait olma hissini burada yaşayacağım gibi geliyor. Bugün yağmur yağdı. Pencereden saatlerce mezarlığı izledim ve Hemhal Olanlar'ı dinledim. Evin konumu şahane doğrusu. Arkadaşlar ''mezarlığa bakan bir evde tek başına yaşamaya korkmuyor musun'' diyorlar. Oysa ölüler bana güvenilir geliyor. Yaşama dönük yüzüm ceviz ağacına bakıyor. Ölüme dönük yüzüm mezarlığa ve bu ikisi zaten iç içe değil mi? Her şeyin her şeye temas ediyor oluşu sonsuz heyecan verici. Öğrencilerim çok güzeller. Onlara tutunuyorum bir yandan ve sürekli yardıma ihtiyacımın olup olmadığını soruyorlar. Çok kıymetli. Bir öğretmen olarak onlara hafızalarda güzel bir yer kaplamanın güzel anmanın ve anılmanın saygının ve eşitliğin önemini hala sevebiliyor olma cesaretini aşılayabilirim umarım ya da onlar bana aşılar belki. Yaşam alma-verme döngüsü ve bunu sade süssüz bir yumuşaklıkla yapmak ne güzel ne kıymetli. Bu sessizlik ve bu kadar geniş vakit içinde içinde neler yapılabilir şimdilik bilmiyorum. Şehirlerden betonlardan yapma ve kurgu yüzlerden insanı merkeze alan her şeyden o kadar sıkıldım ki ağaçların içinde olduğumu düşününce gülümsüyorum. Doğa üzerine yaptığım okumalar ile birlikte doğada saatlerce yürüyüş yapmak düşünmek ayaklarımla duymak doğaya eşlik etmek yavaşlamak ve mümkünse sadeleşmek. Şimdilik istediğim şey bu.  ''yeryüzünden geçerken muhteşemdi diyorum'' bir dizem böyleydi. yazdığım dizeleri yaşamak ve yaşadığımı yazmak bana sahici geliyor ve bunu sürdürmede inat etmeliyim diyorum kendi kendime. Öyle işte. Saat henüz 21.30 ve Lale Müldür büyülüyor. Dünyaya seslenmiyor sadece, yeryüzüne sesleniyor ve hiçbir yere ait olmadan yapıyor bunu. Hayret uyandıran yazarlar ve şairler iyi ki var- az da olsalar. ''Dünyada olup biten her şeye aşığım ben. Dünyada olup biten her şeye kırgınım ben. '' Bizansiyya.

meryem coşkunca